Onze eerste skitrip

Met enige vertraging volgt toch nog een verslag van ons eerste weekendje Chambéry. Zaterdag hebben we wat praktische zaken gedaan. We zijn al meteen naar het toeristisch bureau gegaan om, je raadt het al, uit te vissen waar we dichtbij konden gaan skiën. En we vingen geen bot, Vijf minuutjes later stonden we met een dik pak folders en skikaartjes én een plan voor de volgende dag terug op straat. Er vertrekt elke morgen een bus in Chambéry naar een klein skigebiedje op 40 minuutjes rijden: La Féclaz. Voor de busrit heen en terug plus skipas betaal je 15€. De volgende dag wouden we dit aanbod al meteen uittesten!

We hadden er zoveel zin in dat we lichtjes nerveus stonden te wachten bij de bushalte, ons afragend of die bus echt wel daar en op dat uur passeerde.Het uur bleek Frans te zijn (tijdsverschil van +10 minuten) maar we stonden gelukkig op de juiste plaats.

Drie kwartier later bevonden we ons in een gezellig klein bergdorpje bij een gezellig klein ski-gebiedje, onder een enigszins grijze hemel. Er bleek geen kat op de piste, mooie brede pistes, tussen de bomen gelegen, kortom zaaaaalig! Na de middag hebben we sneeuw en stevige wind getrotseerd in een even klein skigebiedje (Le Revard) een beetje verderop, bereikbaar met een shuttle. Het bleek de perfect formule!

In La Feclaz liggen ook een aantal langlaufpistes en vertrekt een wandeling naar het witte kruis op de top van de berg die over Chambery waakt (zie foto links). Het hoeft niet gezegd dat we zullen weten wat te doen tijdens onze weekends hier! (En dan bedoel ik geen wachten want die hebben we hier niet :p)

Centre Hospitalier de Chambéry!

Maandag presenteerden we ons met lichtjes knikkende knieën in lichtjes gebrekkig Frans elk op onze eigen dienst. Jan op infectieziekten en Heidi op abdominale heelkunde. Het CH de Chambéry blijkt een groot centrum te zijn met een gevarieerde en interessante pathologie. We merkten allebei onmiddellijk dat er een aangename sfeer in het ziekenhuis heerst. Onze stageleiders stelden ons steeds volledig voor aan iedereen (zo moesten we dat zelf niet doen:)) en we werden door iedereen vriendelijk welkom geheten. Wat ons allebei vrij snel opviel is dat er hier een totaal ander werktempo heerst, soms zelfs tot inefficiëntie toe. Op infectieziekten is er elke dag overdracht van 9u tot 10u en zaaltoer van 10u tot 13u. De dokters nemen hier hun tijd. Om veel te praten met de patiënten, om te overleggen met hun collega's, om ons de kans te geven om vragen te stellen en mee te denken,... Ook in het "bloc operatoire" gaat het er een stuk rustiger aan toe, wissels van patiënten duren gemiddeld 45 min., max 4 operaties op 1 dag, einde operatieprogramma om 15u,... Over de korte werkdagen hoor je ons niet klagen :) maar de leeropbrengst per dag vindt Heidi soms wat te klein. Te meer omdat ze in het operatiekwartier maar met mondjesmaat toegelaten wordt te helpen. Aangezien ze hier nooit stagiairs hebben zijn er bij elke operatie instrumentisten en assistenten en is ze perfect misbaar.
Bij Jan op infectieziekten weten ze evenmin wat van een stagiair verwacht wordt. De Franse stagiairs (de "externen") staan immers gedurende 3 jaar van hun opleiding halve dagen in universitaire ziekenhuizen, en nooit in de periferie. De Franse assistenten (de "internen") werken wel in perifere ziekenhuizen. Iedereen denkt dus dat we internen zijn. Moeilijk om je mannetje te staan, te meer door de ratelende Fransen die veel afkortingen gebruiken en ons gebrek aan praktijkervaring, maar goed om veel bij te leren. Na twee weken stage voelen we wel al dat onze taalkennis begint te verbeteren. De komende 3 maanden in het ziekenhuis zullen onvergetelijk zijn, maar beslist niet altijd even gemakkelijk!


Het zicht vanuit onze straat

Onze nieuwe thuisbasis

Een korte introductie tot onze nieuwe woonst en de stad waarin we de komende drie maanden zullen verblijven. We wisten het al op dag 1: we zijn "met ons gat in de boter gevallen"! Zaterdagnamiddag 10 januari leidde de GPS ons langsheen het centrum van Chambéry naar een kleinere wijk hogerop met zicht op de stad. Het appartementje was nog maar net af, en hier en daar mankeerde nog wat, maar we zagen direct dat het goed zat. Een "deux pièces" van 39 m^2 met splinternieuwe meubels in robuust Frans hout, een eetkamer met een kitchenette en een "clique-claque-zetel", wc, badkamer en een slaapkamer met een bed van 1,90m... Een rustige ligging, zicht op de bergen, 10 minuten wandelen van het ziekenhuis en een gardien met een hart van goud (maar een pens en een alcoholluchtje :-)).
Zondag verkenden we samen met de ouders van Jan de stad, en ook die bleek een schot in de roos. Een prachtig historisch centrum, kleine gezellige steegjes, geen grote drukte, mooie winkels, allemaal omringd door besneeuwde bergtoppen!
Het was duidelijk dat we ons hier snel thuis zouden voelen...