Eindelijk...

EINDELIJK heb ik er mij toe kunnen bewegen om toch nog een woordje op onze blog te zetten. Ondertussen sta ik al twee weken weken op orthopedie. Het bevalt me daar toch wel wat beter dan op abdominale heelkunde. Ik mag een pak meer doen en ik voel me ook echt nuttig. De orthopedisten zijn allemaal supervriendelijk en ook met de assistenten kom ik goed overeen. Ik zie hier massa's skiongevallen, dus veel interessante traumatologie, maar ook veel heupprotheses, hallux valgus etc. Met de helikopter zal ik helaas nooit meekunnen, maar dat zou te mooi om waar geweest zijn :)

EINDELIJK hebben we de top van de berg die over Chambéry waakt bereikt. Al sinds we hier zijn kijken we elke morgen verlangend naar die berg. Zaterdag hebben we 's morgens de bus genomen naar het skigebiedje la Féclaz om van daaruit naar "Croix du Nivolet" te wandelen. Dit is het grote kruis dat op de top van de berg staat. We waagden onze eerste pasjes met
sneeuwraketten en dat beviel ons prima. Anderhalf uur later genoten we van een adembenemend zicht op Chambéry, de Alpen en Lac du Bourget (het grootste natuurlijke meer van Frankrijk!). Het was nog mooier dan wat we ons de afgelopen weken hadden voorgesteld! 's Avonds zijn we pizza gaan eten en gaan bowlen met een aantal assistenten. Alle nationaliteiten bij elkaar: Syrië, Libanon, Burkina Faso, Roemenië, Haïti, België en Frankrijk. We hebben goed gelachen!

EINDELIJK is Jan verjaard en heb ik mijn verrassing kunnen verklappen. Bedankt voor de vele kaartjes. Hij was er superblij mee!

EINDELIJK heb ik er mij toe kunnen zetten met Jan mee te gaan lopen. Amai, dat is hier in de bergen alles behalve evident!! Eerst 20 minuten stijgen! Boven aangekomen wist ik zeker dat het de eerste en de laatste keer was. Maar het afdalen daarna was zo leuk... dat hij me morgen weer mee krijgt :)

EN ALWEER trekken we erop uit voor een skireisje. We gaan drie dagen skiën in Les menuires (Les trois vallées) en logeren bij mijn ouders die daar een week met vrienden een appartementje huren.
Tot de volgende!

Heidi

Een beetje vanalles

Deze keer een kort verslagje van week 5, helaas zonder foto's. We moeten het automatisme toch nog aanleren, bij elke gelegenheid ons fototoestel meenemen...
Het was een week met een beetje vanalles.
Woensdag heeft Heidi haar eerste (vrijwillige) wacht gedaan. Door een lange spoedoperatie was het operatieprogramma pas gedaan om 23u30. Nadat het personeel haar had afgeraden om zo laat nog naar huis stappen, besloot ze dan maar te blijven slapen in een kamertje in het ziekenhuis. Ik niet zo content natuurlijk :)
Vrijdag ons eerste echte feestje met de internes: soirée chocolat. Een zaaltje met een tafel vol snoep en chocoladefondue, overal ballonnetjes, meisjes uitgelaten aan het dansen,... Het leek wel een schattig 18de verjaardagsfeestje, maar we hebben heel wat afgelachen :)
Dit weekend was het prachtig weer, maar Heidi moest nog veel aan haar stagewerk werken. Ik weer niet zo content natuurlijk :) Alhoewel, de internes hadden me uitgenodigd om zondag mee te gaan skiën. We zijn naar dat andere gebied dichtbij Chambéry geweest: Le Margériaz. Prachtig gelegen! Chambéry wordt nog wel eens "de poort van de alpen" genoemd. Vanuit de bergen naast Chambéry heb je dus een prachtig zicht op een groot deel van de Franse alpen, van de Mont Blanc in het noorden tot parc de la Vanoise in het zuiden. Zalige sneeuw, een brede vallei met wat wolkjes erin onder ons, een stralend zonnetje, en geweldig zicht op de bergen... verdorie toch dat fototoestel!

Jan

Week vier

Alvorens we berichten van alweer een heerlijke weekendtrip, laat ik eerst duidelijk maken dat we hier ook soms werken :). Ondertussen heb ik mijn weg al goed gevonden op de viscerale heelkunde. Ik leer bij, weliswaar aan een lager pitje dan in België aangezien er hier vaak maar 4 operaties per dag gebeuren. Vorige week heb ik eindelijk mogen hechten, maar het vraagt wat moed, ze zullen het mij nooit zelf voorstellen, ik moet alles vragen. En wat ik hier ook leer: mij heel snel aan en uitkleden. Dit omwille van de franse obsessie voor ziekenhuishygiëne. Als ik 's morgens toekom moet ik mij in het wit kleden, om niet met "buitenkledij" in de kleedkamer van het OperatieKwartier (OK) te komen. Om mij aldaar in het groen te kleden om binnen te gaan in het OK. Het OK mag nooit verlaten worden in het groene pakje en je mag niet gaan eten met je witte ziekenhuiskleren 's middags. Waardoor ik dus na het OK in de voormiddag terug van groen naar wit in de OK kleedkamer en vervolgens van wit naar buitenkledij op de afdeling waarna gaan eten, waarna opnieuw het omgekeerde enz. Veel tijdverlies! Tijd die wij niet nemen in België en ook niet hebben door de volgepropte operatieprogramma's. Heel de operatieploeg doet hetzelfde 's middags, wat dus gemiddeld 1,5u duurt, en er wordt vaak geen aflossingsploeg voorzien. Er mag enkel nog een kleine operatie van een half uur gepland zijn, om 12u30 stopt alles 2u zodat iedereen kan gaan eten, ipv dan gewoon verder te doen en vroeg te stoppen... De overdreven hygiëne is ook de reden dat alle patiëntenwissels zo lang duren. Voor elke kleine invasieve daad (bv een infuus steken), en al zeker voor een operatie wordt de zone in kwestie gewassen met onsmettende zeep, nadien met water, nadien ontsmet, nadien wachten tot ontsmetting opdroogt en nadien nogmaals ontsmet. Tijdens een ingreep wordt er gemiddeld drie maal nieuwe steriele handschoenen aangedaan en iedereen draagt altijd 2 paar steriele handschoenen. Voor de leken zegt deze uitleg misschien niets maar de geneeskundigen onder jullie kunnen bevestigen dat het er in België wel anders aan toe gaat.

Genoeg over het werk nu. We hebben er alweer een zalig verlengd weekend opzitten. Samen met de ouders van Jan, broer Joris en vriendin Tessa, en zus Katrien zijn we 4 dagen gaan logeren in een appartementje in Champagny le haut, een klein dorpje aan het skigebied La Plagne. Na drie dagen skiën hebben Jan en zus de korte bochten onder de knie, doen onze kniën toch wat pijn van het "diepgaan diepgaan", en onze schenen van het "naar voor, naar voor" hangen in onze botten en vooral, kunnen we weer wat beter diepsneeuw- en mist-skiën. Met het weer hadden we dus minder geluk :s. De laatste dag hebben we met z'n allen het kind in ons volledig losgelaten en hebben we met heel de familie een iglo gebouwd op 2 uurtjes wandelen. We zochten ons een mooi plekje helemaal alleen aan de rand van het nationaal park "Parc de la Vanoise"Iedereen ging erin op alsof zijn leven ervan afhing. Niemand dacht nog aan iets anders dan hoe overbruggen, ballen rollen, waar komt de ingang, losse sneeuw scheppen,moet klaar zijn voor het donker... Het resultaat mocht er zijn, alleman trots :)

Bedankt voor de vier heerlijke dagen familie Vanderstappen!!!!

Heidi

Valmorel

We hebben weeral een prachtig skiweekend achter de rug! De ouders van Heidi zijn op bezoek geweest en hebben ons meegenomen naar Valmorel. De Savoie (de streek waarvan Chambéry de hoofdstad is) zou bekend staan als de regio met skigebieden die veel te bieden hebben, maar nog niet door massatoerisme overrompeld zijn. En Valmorel was daar een mooi voorbeeld van! 162 km pisten, 2 schattige dorpjes aan de voet van het gebied en amper wachttijd aan de liften. Het was een echt weekendje "à la Savoyarde": een hotelletje compleet in hout, bergen, sneeuw, raclette, kaasfondue, wijn, een open haard,... Leven als god in Frankrijk dus :)
Het is natuurlijk niet alleen plezier wat de klok slaat, we zijn hier tenslotte vooral voor onze stage. Zo begint Jan deze week zelf patiënten op te volgen (weliswaar onder supervisie) en dat is zeker niet altijd even evident. Collega-stagiairs zullen ervan kunnen meespreken ;)
In elk geval, onze buitenlandse stage is tot hiertoe een geweldige ervaring!