Les derniers jours à Chambéry...

Dag iedereen!

Dit wordt het laatste berichtje op onze blog, onze stage zit er bijna op. Het komende weekend gaan we nog 3 dagen skiën in Valmorel en maandag komen we naar huis. Met een dubbel gevoel! We zijn natuurlijk blij dat we iedereen gaan terugzien: onze families, de kleine Flor die ondertussen al ongelooflijk gegroeid moet zijn, onze vrienden,... Anderzijds zal het vertrek met een klein hartje zijn: we hebben een ongelooflijk leuke tijd achter de rug en we beginnen nu ook echt vrienden te maken. Maar goed, wat we gehad hebben, hebben we gehad en dat was zalig. En om het met de woorden van een Savoyard te zeggen: "é bain tant mieux!"

De laatste week zijn Heidi en ik allebei teruggekeerd naar de dienst waar we begonnen zijn. Zoals jullie weten zijn we op verschillende diensten langsgeweest om zoveel mogelijk verschillende dingen bij te leren. Ik op cardiologie en pneumologie, Heidi op orthopedie en urologie. En nu terug zoals de eerste weken: ik op infectieziekten en Heidi op viscerale heelkunde. We willen graag onze stage afsluiten waar we begonnen zijn en onze verantwoordlijke artsen moesten onze evaluatie invullen. Ook het ziekenhuis zullen we met tegenzin achterlaten! Allebei zijn we zeer positief over de goeie sfeer, de vriendelijke artsen en het sociale personeel. Als dank hebben we hen getrakteerd op Belgisch bier, Belgische chocolade en Belgische wafels! En dat viel in goeie smaak :)

En dan last but not least nog een verslagje van ons laatste weekend in Chambéry.
Zaterdag deden we "le tour du lac du Bourget". Een fietstocht van 80 km rond het grote meer hier in de buurt, langs kleine dorpjes, prachtige uitzichtpunten en stevige cols. En ja hoor, bekaf maar voldaan!



Zondag beklommen we "croix du nivolet" (het kruis dat over Chambéry waakt) voor de tweede maal, deze keer langs de zuidkant. Passages via steile rotsen en zelfs een laddertje, daarom moesten we wachten totdat de sneeuw gesmolten was. En weerom genieten van het prachtuitzicht! Foto's hebben we niet, een mens vergeet als eens iets hé...

En tot slot deden we maandagnamiddag iets waar we allebei gek van zijn: een via ferrata! Ik vind het altijd leuk om daar een beetje uitleg bij te geven. Tijdens te tweede wereldoorlog hadden de soldaten overal in de alpen ladders, beugels, kabels en bruggetjes geplaatst om zich sneller te kunnen voortbewegen. Vele van die routes zijn vandaag gerestaureerd en men plaatste ook vele nieuwe. Het principe is dus dat je duizelingwekkende routes aflegt, maar je steeds vasthangt aan een stalen kabel. Niet voor mensen met hoogtevrees dus!



Zo, dit was het dan, ons laatste verslagje. Nog een weekendje genieten in de laatste sneeuw van het jaar, en dan afscheid nemen van ons gezellig appartementje, de leuke stad, de sociale Savoyards en de prachtige bergen. Met pijn in het hart... maar we zullen ook blij zijn jullie terug te zien!

Tot gauw!

Rakettenvirus

Jullie hebben al een tijdje niets meer van ons gehoord, en in tussentijd hebben we niet stilgezeten. We zijn namelijk gebeten door het sneeuwraketten virus! Vorig weekend hebben we Le Grand Rocher beklommen met de sneeuwraketten (zie foto's hierboven), dit weekend hebben we een heuse driedaagse gemaakt! Na wat zoeken en plannen, kaart, kompas en rugzak kopen, voorraad eten inslaan, hotelletjes boeken, weer en lawinevoorspellingen checken, raketten huren, konden we erin vliegen. We zouden een driedaagse maken in het Parc Regional des Bauges en vertrekken van het skistationnetje La Feclaz.

Vrijdag: Stralend zonnetje, 1000 meter stijgen, 1300 meter dalen, 8u gestapt. Na een prachtige, soms wat spannende dag uitgeput aangekomen in een schattig oud hotelletje, dat tevens diende als lokale bar en tabakshop.

Zaterdag: Een zo mogelijk nog stralendere zon. Doordat we de dag voordien toch een beetje een schrik voor lawines hadden gepakt hadden we besloten de weg om te leiden. Hierdoor werd het een rustigere dag. 500 meter stijgen, 600 meter dalen, slechts een goeie 5 uur stappen. Prachtig uitzicht op de grote tweeduizenders van Parc des Bauges. 's Avonds sliepen we in een supertof hotel waar we heel hartelijk werden onthaald en overheerlijke Matouille aten!

Zondag: Deze dag wandelden we grotendeels door het dal en dus zonder raketten en langs wat meer bebouwing. Het was echter daarom niet minder zwaar. We moesten ongeveer 20 km afleggen en toch nog 800 meter stijgen en 400 meter dalen. Bovendien was de zon zo brandend heet dat we ons in de zomer waanden én moesten we de laatste bus halen! Alles is goed afgelopen en we hebben er een mooi kleurtje bij gekregen :)

In het ziekenhuis voelen we ons ondertussen echt op ons gemak. Iedereen kent les Belges. We moeten ons niet meer heel de tijd voorstellen en roteren vlot tussen de verschillende diensten naargelang waar we zin in hebben of waar ze een helpende hand nodig hebben. Ook tussen de internes voelen we ons helemaal thuis. We hebben dinsdag gesmuld van een overheerlijk echt Syrisch maal, gemaakt door onze Syrische vrienden George en Mazen, in samenwerking met de Libanees Hisham. Politieke discussies kunnen hier soms hoog oplaaien (Syrië en Libanon was lange tijd zoals Vlaanderen en Wallonië maar dan een stuk minder vreedzaam!). Maar iedereen blijft elkaar te vriend, het is hier een leuke mengelmoes van culturen zoals we al zeiden.

Dit weekend was een prachtweekend, met veel dank aan de chef de service van orthopedie: Dr. Montbarbon. Die was zo vriendelijk om ons heel het weekend een auto te lenen! En wat een avontuur! Het was een autootje van wel meer dan tien jaar oud, dat stilviel als je geen gas bleef geven bij het ontkoppelen en waarvan de koppeling ook af en toe doodleuk eens niet werkte. Daarmee in de bergen rond Chambéry tuffen leverde wel eens stressvolle momenten op, maar het was vaak lachen en we hebben prachtige dingen gezien.



Zaterdag beklommen we "la Galoppe" met sneeuwraketten (zie pijl). Het had heel de week gesneeuwd dus de sneeuw was kraakvers. Heel vermoeiend om 650 m te stijgen, maar adembenemend (letterlijk!). Het eerste deel was in het bos, om dan via een een chalet en een hoogvlakte de laatste meters op een scherpe bergkam af te leggen. De voldoening was groot toen we de top bereikten, het uitzicht grandioos. Voor bergfreaks zoals wij was het 360 graden zicht op Chambéry, het Massif de Chartreuse, het Massif des Bauges en de Alpes du Nord puur genot. Bij het afdalen liepen we een dik uur teveel (alle paden lagen bedekt met een dik pak sneeuw, dus het was een beetje op het gevoel afdalen), waardoor we uiteindelijk een kleine 8 uur gewandeld hadden. Geniet mee van de foto's :




Zondag deden we een roadtrip. Het was het moment om een paar leuke dingen in de streek te zien die niet met het openbaar vervoer bereikbaar waren. De eerste halte was "Chapelle St. Michel" Een punt dat niet heel hoog lag (850 m) maar door zijn speciale ligging wel een opmerkelijk uitzicht gaf op Chambéry:



De tweede halte was de "Col du Granier". Een prachtige weg er naartoe, via kleine wegjes door de wijngaarden van de Savoie en een kronkelende baan door het bos. Bovengekomen was het een beetje een desillusie: een heleboel geparkeerde auto's en gezinnen die zondagsuitstapjes deden. Maar een halfuurtje stappen leverde ons een prachtige picknickplaats op, waar we helemaal alleen van het uitzicht op enkele bekende toppen (waarvan de Mont Blanc) konden genieten.



Alweer een prachtweekend achter de rug dus. Onze buitenlandse stage vliegt ongelooflijk vooruit (zo is het met alle leuke dingen), maar gelukkig hebben we nog een vijftal weken voor de boeg!


Jan

Voor de verandering...

...namen we het weekend van 1 maart een verlengd weekend om mee te gaan skiën met de ouders van Heidi en drie vrienden van hen. Omdat beelden soms meer zeggen dan woorden, hou ik het bij enkele sfeerbeelden! En ja ik weet het, het lijkt of we hier niks anders meer doen :) Maar in de week leren we wel veel bij hoor. Ik sta al een week of twee op de dienst cardiologie en Heidi al een tijdje op orthopedie. Het CH de Chambery is een beetje een semi-CHU (Centre Hospitalier Universitaire) maar behoudt toch nog zijn persoonlijkheid als gezellig perifeer ziekenhuis. Echt waar, ideaal om stage te lopen!

A bientôt !

Jan

Eindelijk...

EINDELIJK heb ik er mij toe kunnen bewegen om toch nog een woordje op onze blog te zetten. Ondertussen sta ik al twee weken weken op orthopedie. Het bevalt me daar toch wel wat beter dan op abdominale heelkunde. Ik mag een pak meer doen en ik voel me ook echt nuttig. De orthopedisten zijn allemaal supervriendelijk en ook met de assistenten kom ik goed overeen. Ik zie hier massa's skiongevallen, dus veel interessante traumatologie, maar ook veel heupprotheses, hallux valgus etc. Met de helikopter zal ik helaas nooit meekunnen, maar dat zou te mooi om waar geweest zijn :)

EINDELIJK hebben we de top van de berg die over Chambéry waakt bereikt. Al sinds we hier zijn kijken we elke morgen verlangend naar die berg. Zaterdag hebben we 's morgens de bus genomen naar het skigebiedje la Féclaz om van daaruit naar "Croix du Nivolet" te wandelen. Dit is het grote kruis dat op de top van de berg staat. We waagden onze eerste pasjes met
sneeuwraketten en dat beviel ons prima. Anderhalf uur later genoten we van een adembenemend zicht op Chambéry, de Alpen en Lac du Bourget (het grootste natuurlijke meer van Frankrijk!). Het was nog mooier dan wat we ons de afgelopen weken hadden voorgesteld! 's Avonds zijn we pizza gaan eten en gaan bowlen met een aantal assistenten. Alle nationaliteiten bij elkaar: Syrië, Libanon, Burkina Faso, Roemenië, Haïti, België en Frankrijk. We hebben goed gelachen!

EINDELIJK is Jan verjaard en heb ik mijn verrassing kunnen verklappen. Bedankt voor de vele kaartjes. Hij was er superblij mee!

EINDELIJK heb ik er mij toe kunnen zetten met Jan mee te gaan lopen. Amai, dat is hier in de bergen alles behalve evident!! Eerst 20 minuten stijgen! Boven aangekomen wist ik zeker dat het de eerste en de laatste keer was. Maar het afdalen daarna was zo leuk... dat hij me morgen weer mee krijgt :)

EN ALWEER trekken we erop uit voor een skireisje. We gaan drie dagen skiën in Les menuires (Les trois vallées) en logeren bij mijn ouders die daar een week met vrienden een appartementje huren.
Tot de volgende!

Heidi

Een beetje vanalles

Deze keer een kort verslagje van week 5, helaas zonder foto's. We moeten het automatisme toch nog aanleren, bij elke gelegenheid ons fototoestel meenemen...
Het was een week met een beetje vanalles.
Woensdag heeft Heidi haar eerste (vrijwillige) wacht gedaan. Door een lange spoedoperatie was het operatieprogramma pas gedaan om 23u30. Nadat het personeel haar had afgeraden om zo laat nog naar huis stappen, besloot ze dan maar te blijven slapen in een kamertje in het ziekenhuis. Ik niet zo content natuurlijk :)
Vrijdag ons eerste echte feestje met de internes: soirée chocolat. Een zaaltje met een tafel vol snoep en chocoladefondue, overal ballonnetjes, meisjes uitgelaten aan het dansen,... Het leek wel een schattig 18de verjaardagsfeestje, maar we hebben heel wat afgelachen :)
Dit weekend was het prachtig weer, maar Heidi moest nog veel aan haar stagewerk werken. Ik weer niet zo content natuurlijk :) Alhoewel, de internes hadden me uitgenodigd om zondag mee te gaan skiën. We zijn naar dat andere gebied dichtbij Chambéry geweest: Le Margériaz. Prachtig gelegen! Chambéry wordt nog wel eens "de poort van de alpen" genoemd. Vanuit de bergen naast Chambéry heb je dus een prachtig zicht op een groot deel van de Franse alpen, van de Mont Blanc in het noorden tot parc de la Vanoise in het zuiden. Zalige sneeuw, een brede vallei met wat wolkjes erin onder ons, een stralend zonnetje, en geweldig zicht op de bergen... verdorie toch dat fototoestel!

Jan

Week vier

Alvorens we berichten van alweer een heerlijke weekendtrip, laat ik eerst duidelijk maken dat we hier ook soms werken :). Ondertussen heb ik mijn weg al goed gevonden op de viscerale heelkunde. Ik leer bij, weliswaar aan een lager pitje dan in België aangezien er hier vaak maar 4 operaties per dag gebeuren. Vorige week heb ik eindelijk mogen hechten, maar het vraagt wat moed, ze zullen het mij nooit zelf voorstellen, ik moet alles vragen. En wat ik hier ook leer: mij heel snel aan en uitkleden. Dit omwille van de franse obsessie voor ziekenhuishygiëne. Als ik 's morgens toekom moet ik mij in het wit kleden, om niet met "buitenkledij" in de kleedkamer van het OperatieKwartier (OK) te komen. Om mij aldaar in het groen te kleden om binnen te gaan in het OK. Het OK mag nooit verlaten worden in het groene pakje en je mag niet gaan eten met je witte ziekenhuiskleren 's middags. Waardoor ik dus na het OK in de voormiddag terug van groen naar wit in de OK kleedkamer en vervolgens van wit naar buitenkledij op de afdeling waarna gaan eten, waarna opnieuw het omgekeerde enz. Veel tijdverlies! Tijd die wij niet nemen in België en ook niet hebben door de volgepropte operatieprogramma's. Heel de operatieploeg doet hetzelfde 's middags, wat dus gemiddeld 1,5u duurt, en er wordt vaak geen aflossingsploeg voorzien. Er mag enkel nog een kleine operatie van een half uur gepland zijn, om 12u30 stopt alles 2u zodat iedereen kan gaan eten, ipv dan gewoon verder te doen en vroeg te stoppen... De overdreven hygiëne is ook de reden dat alle patiëntenwissels zo lang duren. Voor elke kleine invasieve daad (bv een infuus steken), en al zeker voor een operatie wordt de zone in kwestie gewassen met onsmettende zeep, nadien met water, nadien ontsmet, nadien wachten tot ontsmetting opdroogt en nadien nogmaals ontsmet. Tijdens een ingreep wordt er gemiddeld drie maal nieuwe steriele handschoenen aangedaan en iedereen draagt altijd 2 paar steriele handschoenen. Voor de leken zegt deze uitleg misschien niets maar de geneeskundigen onder jullie kunnen bevestigen dat het er in België wel anders aan toe gaat.

Genoeg over het werk nu. We hebben er alweer een zalig verlengd weekend opzitten. Samen met de ouders van Jan, broer Joris en vriendin Tessa, en zus Katrien zijn we 4 dagen gaan logeren in een appartementje in Champagny le haut, een klein dorpje aan het skigebied La Plagne. Na drie dagen skiën hebben Jan en zus de korte bochten onder de knie, doen onze kniën toch wat pijn van het "diepgaan diepgaan", en onze schenen van het "naar voor, naar voor" hangen in onze botten en vooral, kunnen we weer wat beter diepsneeuw- en mist-skiën. Met het weer hadden we dus minder geluk :s. De laatste dag hebben we met z'n allen het kind in ons volledig losgelaten en hebben we met heel de familie een iglo gebouwd op 2 uurtjes wandelen. We zochten ons een mooi plekje helemaal alleen aan de rand van het nationaal park "Parc de la Vanoise"Iedereen ging erin op alsof zijn leven ervan afhing. Niemand dacht nog aan iets anders dan hoe overbruggen, ballen rollen, waar komt de ingang, losse sneeuw scheppen,moet klaar zijn voor het donker... Het resultaat mocht er zijn, alleman trots :)

Bedankt voor de vier heerlijke dagen familie Vanderstappen!!!!

Heidi